درس 34

 

عصر ما، عصر شک و تردید است و اگرچه باور ما نسبت به بسیاری از چیزهایی که پدرانمان عمیقاً به آن اعتقاد داشته‌اند ضعیف شده است، اما اعتقاد  ما به خواص شفابخشی داروها همچنان به قوت خود باقی است. شاهد این ادعا اینستکه صورتحساب سالیانه داروها در مراکز خدمات درمانی سر به ارقام نجومی گذاشته و در حال حاضر هیچ نشانه‌ای از توقف این روندِ رو به افزایش به چشم نمی‌خورد. علاوه بر این، اکثر بیمارانی که به بخش بیماران سرپایی بیمارستانهای ما مراجعه می‌کنند بیشتر انتظار دارند که دارویی ملموس در قالب شربت، قرص و یا پماد به آنها داده شود وگرنه احساس می‌کنند به درستی درمان نشده‌اند. از طرفی دکتر مربوطه هم به انجام این کار تمایل دارد چراکه سریع ترین روش برای خلاصی از دست بیماران، ارائه همان خدماتی است که آنان می‌خواهند و ازآنجا که اکثر پزشکان خدمات درمانی بیش از اندازه کار می‌کنند و وقت زیادی برای توصیه‌های وقت‌گیر و کم‌اثر در مورد مسایلی از قبیل رژیم غذایی، زندگی سالم و لزوم ترک عادات بد و غیره ندارند، در نهایت تقریباً همیشه شربت،قرص و پماد پیشکش بیماران می‌شود.

تنها افراد عامی و کم‌سواد هم نیستند که چنین اعتقادی به تاثیر معجزه‌آسای دارو دارند بخصوص اگر داروساز ماهری آنرا به زیبایی بسته بندی کرده باشد. می‌گویند روزی توماس کارلایل1 به محض اینکه خبر بیماری دوستش هنری تایلور2 را شنید، باقیمانده دارویی را که قبلاً برای ناخوشی همسرش تجویز شده بود، درون جیبش گذاشت و به طرف خانه دوستش به راه افتاد. درحالیکه نه از نوع دارو اطلاع داشت، نه از ماهیت بیماری دوستش و نه از مشکل سابق همسرش. اما او دلخوش به این بود که اگر دارویی یک نوع بیماری را درمان کرده، برای همه بیماریها خوب است. اگر چه تاریخ اشاره‌ای نکرده است که دوستش داروی پیشکشی او را ‌پذیرفته باشد، اما چنین فرضی محال نیست. مزیت مهم مصرف دارو این است که بیمار لازم نیست به جز تحمل لحظه‌ای طعم ناگوار به خود دردسری بدهد و این همان چیزی است که همه بیماران از پزشکان خود انتظار دارندــ یعنی معالجه بدون زحمت.

ـــــــــــــــــــــ

1.   Thomas Carlyle ، مقاله نویس و تاریخدان اسکاتلندی در قرن هجدهم. م

2.   Henry Taylor